Op 26 juni 2017, een nationale feestdag in mijn land, werd ik gebeld door een ambulante verzorger. Bij een bezoek aan een patiënt had ze een babyluiaard in een struik langs de weg gezien, en toen ze die op de terugweg weer zag, helemaal nat en alleen, besloot ze dat ze hem mee zou nemen en bij mij zou brengen. Ze belde, op de terugweg van de patiënt, en vroeg of ze het dier kon brengen. Toen de bus van de polikliniek voor mijn deur stopte, was het rond 1 uur 's middags. Ik was alleen in het huis, om te zorgen voor de verschillende dieren die we hadden. Toen ze binnenkwam, had ik niet verwacht zo'n klein dier te zien. Vaak zeggen mensen dat ze een babyluiaard voor ons hebben, en dan komen ze met volgroeide volwassenen opdagen. Dat getuigt van hun schattigheid als soort, wat zeker niet altijd in hun voordeel is. De familienaam van de redder was Jinkoe, dus ik besloot dit dier Jinkoe te noemen. Het dier zag eruit alsof het net was geboren, het gezicht was nog steeds gerimpeld. Als we erin zouden slagen het dier in leven te houden, zou deze baby een van de eerste dieren zijn die opgroeit in het luiaardreddingscentrum, in plaats van mijn huiskamer in de stad.
Bijna een week later werden we door de Paramaribo Zoo gebeld dat ze een babyluiaard hadden gevonden in het hek van het Struisvogelhuis. Ze hadden de moeder in de bomen gezocht, maar haar niet gevonden. Dus ging ik naar de dierentuin en pakte deze baby op die iets steviger was dan Jinkoe en misschien wel een maand ouder bleek te zijn. Dit dier dat Struisvogel werd genoemd naar de locatie waar het werd gevonden, werd Elke nacht in dezelfde incubator geplaatst waarin we Jinkoe 's nachts hielden.De twee dieren begonnen zich aan elkaar te hechten en we konden zien dat ze, hoewel ze elk hun eigen draagmoeder hadden, soms bij elkaar zaten en zich aan elkaar vasthielden. Tijdens de verhuizing op 31stjuli 2017 werden ze met een van onze vrijwilligers in de stad achtergelaten en zouden ze worden opgehaald, zodra we een paar dagen later min of meer gesetteld zouden zijn.
Toen we deze twee baby's naar het luiaardscentrum verhuisden, hadden we nog geen elektriciteit, omdat de batterijen voor de opslag van de energie vertraging opliepen, omdat ze van een vrachtwagen waren gevallen tijdens het transport naar de leverancier in Nederland. Dus werden ze elke nacht naar de incubator gebracht die tijdelijk in een van de huizen aan de voorzijde van onze oprijlaan een km verderop stond. Als we ze 's morgens ophaalden, vonden we wat verse bladeren van de Inga-boomsoort. Ze beginnen onmiddellijk te kauwen, jongen, wat hielden ze van deze bladeren! Uiteindelijk is medio oktober ons zonnesysteem geïnstalleerd en in werking gesteld. De incubator werd verplaatst naar het centrum, en de dieren werden niet meer op en neer gebracht naar hun nachtelijke slaap in de incubator. Nu waren Jinkoe en Osje de hele dag hier. Langzaam maar zeker groeide Struisvogel en bleef Jinkoe achter. We waren zo bezorgd dat ze het niet zou halen, omdat ze duidelijk een aantal cruciale eerste weken met haar moeder had gemist. Echter, na verloop van tijd konden we zien dat ze misschien alles kreeg wat ze nodig had van haar BFF, struisvogel.
Haar gezicht, dat het langst onderontwikkeld bleef, begon zich eindelijk te ontwikkelen. En terwijl Struisvogel, de grootste van de twee, graag slentert en geniet van het eten dat ze kreeg. Was Isa, die ook bij ons was komen wonen, de grotere zus, die bij die andere twee ging zitten in de jungletrainer en soms de bomen in ging. Jinkoe begon haar voorbeeld te volgen, terwijl Struisvogel zich niet verder zou wagen dan de jungle gym, ook al was ze groter en zou ze meer volwassen moeten zijn. Jinkoe begon steeds meer te verkennen en ging zelf het bos in op zoek naar verse bladeren. Jinkoe zou eerst over het terras kruipen in de richting van de Cecropia boom vlak voor het gebouw - we bedachten een speciale brug voor hen - zodat ze konden komen en gaan zoals ze wilden. Toen begon ze zich te wagen aan het achterste terras, in een palmboom en dan zou ze voor een paar dagen verdwijnen.
Het was een genoegen om te zien hoe ze groeide en hoe Jinkoe een jaar later, in juli 2018, een grote en onafhankelijke luiaard was geworden. Een vrouwtje, en hoewel ze niet naar Angel is gegaan, de nieuwe baby die in juli 2018 is aangekomen. Ze is wel naar Rory gegaan, die enkele weken na Angel aankwam. Rory zou bij haar zitten, en ze zou Rory meenemen in de bomen. We maakten ons zorgen toen we zagen dat ze terugkwam zonder Rory op een van deze reizen. Maar toen we Rory weer zagen en haar terug naar huis brachten, ging Rory direct naar het terras en volgde de route die Jinkoe haar had geleerd en vertrok weer. Haar avonturen met Jinkoe hadden haar duidelijk een snellere weg naar volwassenheid getoond dan Jinkoe en Struisvogel hadden meegemaakt. Dat deed Angel ook. Angel werd over de vloer gesjouwd door Struisvogel, elke keer dat Struisvogel Engel verliet, begon het dier te huilen om haar surrogaatmoeder. Maar op een mooie dag, toen de twee naar de bomen vertrokken, kwam Struisvogel terug zonder Angel. Angel was plotseling gerijpt en besloot in de bomen te blijven. We zagen Angel pas een maand geleden weer terug.
Jinkoe en Struisvogel zaten nu vaak meer in de bomen dan in hun emmers of in de junglegymnastiek in het centrum. Maar ze vonden het leuk om thuis te komen. Struisvogels bleven steeds langer in de bomen en ook Jinkoe verbleef vaak bijna een week in de bomen. Toen gebeurde er iets wat we niet hadden voorzien. Vanaf januari 2019 was er een ongewone droogte. We hadden een ongewoon aantal reddingen met veel dieren in slechte conditie. We hadden ons grootste aantal kinderen met ondergewicht die ooit door hun moeder in de steek zijn gelaten. We waren dieren aan het redden met een snelheid van bijna één per dag, en gaven veel van hen extra vloeistoffen. Ondertussen leek in het centrum alles normaal te zijn.
Jinkoe ging vaak naar huis, we gaven haar te eten, en ze ging weer weg. Niets leek ongewoon. Soms was ze thuis, samen met haar BFF Struisvogel en dan zaten ze samen in de grote emmer die ze altijd thuis konden noemen. Niets leek ongewoon. En toen kreeg ik een telefoontje, Jinkoe was uit de Cecropia boom gevallen vlak voor het gebouw en ze reageerde niet goed, omdat ze op haar rug lag. Ze werd onmiddellijk naar de stad gebracht, omdat we de dierenarts in onze wijk niet konden bereiken en we niet konden wachten. Dierenarts Audrey gaf haar een volledige controle, en was niet erg positief. Ze gaf haar onderhuidse vloeistoffen en ze begon weer te reageren. Het dier had blijkbaar veel gewicht verloren en leek erg mager en was uitgedroogd. Het dier werd naar mijn huis gebracht omdat ze de volgende dag weer behandeld moest worden. Ze heeft moeten drinken. Hoe zou ik haar te drinken krijgen? En ik herinnerde me ineens hoe gek deze dieren waren op de melk die we ze hadden gegeven toen ze klein waren. Dus ik gaf haar wat van de melk en ze begon te drinken.
In de weken die volgden hielden we haar constant in de gaten, voorzagen we haar van extra voedsel en vloeistoffen en hoopten we dat de neurologische problemen veroorzaakt door de val binnen ongeveer een maand zouden genezen. Toen ik op Goede Vrijdag het centrum bezocht, merkte ik dat het niet zo goed met haar ging. Hoewel ze enthousiast at, had ik nog steeds het gevoel dat haar energie haar in de steek liet, en haar nieren leken haar problemen te geven. Misschien had de uitdroging wel schade aan haar nieren veroorzaakt, en moest ze daar bovenop de genezing van de val ook nog eens mee omgaan. Zaterdagavond kon ik zien dat ze het niet ging redden, ze had pijn. We hebben haar een pijnstiller gegeven. Toen ik die avond vertrok wist ik dat ik haar niet levend terug zou zien.
Ik wilde haar levensgeschiedenis schrijven, want toen ik Jinkoe kreeg, had ik grote twijfels of ze het wel zou halen. Dat deed ze, ze werd een van de eerste bewoners van het luiaardreddingscentrum. Het centrum deed haar goed, terwijl ze het in de stad waarschijnlijk niet zou hebben gehaald. De omgeving van het centrum en het bos eromheen, creëerde voor een baby als zij de kans om te overleven. Ze was eigenaar van het luiaard centrum, en ze was eigenaar van het bos. Maar omdat ze minder stevig en veerkrachtig was, kan de ongewone droogte als gevolg van de klimaatverandering haar leven hebben kortgesloten. Per saldo ben ik ervan overtuigd dat Jinkoe een goed leven heeft gehad. En ik zal het missen om haar in het bos en haar huis te zien.
Nederlands 
English