Suriname Stemt Wederom Voor De Walvisvangst

Gastblog door : Julian Pengel

Walvisnatie nummer 1 van de wereld, Japan, heeft bij monde van één van zijn IWC vertegenwoordigers ooit beweerd dat de walvissen met hun jaarlijkse consumptie van 500.000.000 ton aan biomassa, een wereldwijde, concurrerende bedreiging vormen voor de commerciële visvangst die op jaarbasis slechts 100.000.000 ton uit de zeeën haalt. Is deze bewering wel zonder meer waar?

In diverse forums haalt men aan dat “culling” van walvissen (afslachten met als doel de populatie te reguleren) een must is vanwege één simpele reden: weinig walvissen eten minder dan meer walvissen en als er minder zijn blijft er meer over voor de visvangst. Zijn ecosystemen inderdaad zo simpel te interpreteren?

Een antwoord op de vraag of wij als Surinamers (let wel: als resultante van een collectieve groep burgers en ondernemers) voor of tegen moeten stemmen betreffende de walvisvangst, verplicht ons het onderwerp vanuit verschillende perspectieven te belichten. Ten slotte gaat enkel een serieus onderzoek vooraf aan een rationeel antwoord. En als we het over rationeel hebben dan bedoelen we uiteraard een beslissing die een duurzame en lange-termijn-visie ondersteunt en niet enkel een korte-termijn-belang dient, waar onze natie nauwelijks iets aan heeft en door onjuiste keuzes juist andere kansen zal mislopen!

Een optelsom van (valide) argumenten uit verschillende invalshoeken kan het ons uiteindelijk mogelijk maken ja of nee te stemmen;deze invalshoeken zijn de volgende:

1. historisch

2. sociaal-maatschappelijk

3. ecologisch

4. economisch

5. ethisch

Historisch

Ons land heeft nooit geparticipeerd in de walvisvangst, noch is zij ooit importeur geweest van ook maar één gram walvisvlees. Sec vanuit dit feit is het al bedenkelijk dat wij, zonder directe noodzaak of voordeel, voor zouden moeten stemmen

Sociaal-maatschappelijk

Wat is de mening van de Surinaamse burger en ondernemer? Verdeeldheid en verschil van mening vormen altijd een reëel struikelblok. Maar is in de stem van Suriname, het ja of nee zeggen tegen de walvisvangst, het collectief van mensen die over dit onderwerp valide oordelen hebben en dit met goede argumenten kunnen verdedigen, ook meegenomen? Kunnen er misschien minder zichtbare belangen juist geschaad worden, belangen die andere Surinamers, die het ook goed menen met de toekomst van land en volk, wel zien?

Ecologisch

Zijn wij ons bewust van de zeer complexe relaties die er heersen in ecosystemen als de wereldzeeën en de consequenties die kunnen voortvloeien uit het volledig uitroeien van de nu bedreigde diersoorten? Een volledige schets maken van de complexiteit waarin de effecten van de extinctie van de walvissen verweven ligt is ver buiten de scope van dit artikel.

Een aantal feiten op een rij zetten die het nut en de noodzaak van ecologisch redeneren aantonen behoort wel tot de mogelijkheden:

A. de kril / inktvis valkuil

Het tonnage aan “biomassa” dat de walvissen zouden verorberen (5 x zoveel als de wereldwijde visvangst door mensen) dient alvast beter gespecificeerd te worden: het grootste deel aan biomassa – tweederde deel – dat de walvissen eten, bestaat uit zoöplankton, oftewel kril, een micro-garnalensoort die onder aan de voedingsketen staat – dus geen vis – dat de hoofdmoot vormt van de commerciële visvangst!

Van het overgebleven eenderde deel wordt een groot deel van de voeding van de potvis – een nog in redelijk aantal voorkomende walvissoort die ook voor de kust van Suriname gezien kan worden – meegerekend: de inktvis.

De inktvisvangst vormt slechts een relatief klein deel van de verdiensten der commerciële visvangst. En de inktvissen die de potvissen vangen, leven op locaties die commercieel niet interessant zijn. Dus de bewering dat de walvissen 5 x zoveel vissen opmaken ten nadele van de visvangst door mensen is kortzichtig, bijzonder misleidend en niet waar.

Bron: The Ocean Today

B. De vis-walvis paradox

Het is een feit dat er veel meer vissen in de zeeën leefden in het pre-industriële tijdperk toen er meer dan tienmaal zoveel walvissen rondzwommen als nu. Deze paradox zet zich voort: nu de populatie van walvissen door overmatige vangsten geslonken is naar minder dan 10%, is de wereldwijde rijkdom aan vis gedaald tot minder dan 10 % van voor de walvisvangst! Feiten…doch lijnrecht tegen de beweringen van de Japanse officials in…

C. Het voorbeeld van de ecologische crisis in de negentiger jaren van de 20^e eeuw nabij de Aleoeten.

Na de uitroeiing van de walvissen door Japan bleken de visvangsten sterk te dalen en niet te stijgen…een schoolvoorbeeld van hoe de simplistische redeneringen die worden gebruikt om arme naties te misleiden, geen enkel bestaansrecht hebben dan netjes te worden opgeborgen in het mausoleum der irrelevantie.

Doordat de walvissen gedecimeerd werden, hadden de lokale tandwalvissen of orca’s niet voldoende prooi meer waardoor zij eerst overschakelden op zeeleeuwen en nadien op de kleinere zeeotters. De zeeotters, echter, zijn een belangrijke consument van de zee-egel en na de afname van de zeeotter, nam de populatie van de zee-egels explosief toe en ontstond er een tekort aan zeewier, de voeding van de zee-egels, maar ook de kraamkamer van alle vissen!!

Kortom: het overmatig bejagen van de walvissen had een domino-effect teweeggebracht dat de visstand significant heeft doen afnemen, zo ernstig dat een aantal grote visbedrijven over de kop gingen. Alweer een feit dat lijnrecht staat tegenover de Japanse deskundigen.

D. De walvis-planktonrelatie

De hoeveelheid kril, het voedsel van het overgrote deel van de walvissen, is wereldwijd aan het dalen. Dit was in de tijd voor de walvisvangst niet het geval. Toen waren zowel de kril als de walvispopulatie talrijk; kennelijk kon de kril, ondanks het feit dat het altijd de hoogste plaats op de menukaart van de gemiddelde walvis inneemt, goed gedijen! Alweer een paradox.

Kril, het z.g. zoöplankton staat samen met de zee-algen, het fytoplankton, aan de basis van de voedselketen in de oceanen. De afname van de twee typen plankton wordt in verband gebracht met de wereldwijd stijgende temperatuur van het zeewater (het broeikaseffect: door overmatig vrijkomen van koolstofdioxide in de atmosfeer wordt de weerkaatsing van de door de zon ingestraalde warmte geblokkeerd en warmt de aarde langzaam op). Een bijkomend feit: de fecaliën van walvissen spelen een enorm belangrijke rol bij de bemesting van het fytoplankton dat op zijn beurt weer het voedsel vormt van de kril! Door het verder omlaag brengen van de hoeveelheid walvissen kan de snelheid waarmee de twee typen plankton afnemen nog verder versneld worden.

Omdat fytoplankton niet alleen als voedsel dient voor kril maar ook verantwoordelijk is voor 50 % van de zuurstofproductie op aarde (de andere helft door de groene chlorofyldragende biomassa aan wal, voornamelijk onze oerwouden) en op jaarbasis 100.000.000 ton aan koolstofdioxide onttrekt aan de atmosfeer, is het treffen van alle maatregelen ter bevordering van het plankton of het nalaten van alle acties die het behoud van plankton tegengaan van eminent belang voor het leven op onze planeet!

Ook de gezamenlijk massa van alle walvissen samen kan gezien worden als een significante vorm van opslag van koolstof dat in een normale, natuurlijke situatie na het sterven van een natuurlijke dood, naar de zeebodem zakt en de voedingskringloop van het zeeleven weer ten goede komt.

Men heeft uitgerekend dat het restaureren van de walvispopulatie naar het niveau van het begin van de vorige eeuw 1,6 x 100.000 ton aan koolstof per jaar aan de atmosfeer zal onttrekken, het equivalent van de groei van een koolstofdioxide absorberend/zuurstof producerend oerwoud ter grootte van meer dan 800 hectare per jaar!!

Economisch

De economische impact van ja of nee stemmen :

Stemmen we ja: dan krijgen we misschien financiële en technische ondersteuning door Japan van de visserijsector en mogelijk ook enkele sociale projecten.

Stemmen we nee: dan is er geen financiële tegemoetkoming op de korte termijn maar wel een visie die vruchtbaar is en ons in overeenstemming brengt met wat wij werkelijk zijn: een natie met een schat aan ecologische reserve die mits op creatieve wijze gebruikt, voor duurzame ontwikkeling kan zorgen.

Ecotoerisme in Suriname staat nog maar in de kinderschoenen, alhoewel er in de afgelopen 10 jaar al vele miljoenen USD geïnvesteerd zijn door de private sector. Indien de visie van Suriname consequent groen blijft, zullen we internationaal ook meer aansluiting vinden en via gelijkgerichte organisaties fondsen en knowhow verwerven om dit enorm potentieel tot ontwikkeling te brengen. Indien we ons inconsequent opstellen op internationale platformen zoals de IWC, zal men ons niet meer herkennen als ecoland in ontwikkeling en ons nooit meer serieus nemen. We worden al door de meeste landen van ons eigen continent, wat dit punt betreft, niet serieus genomen; deze landen stemmen alle tegen de walvisvangst, omdat walvistoerisme als een instrument voor sociale ontwikkeling wordt gezien. Kleine achtergestelde gemeenschappen in hun landen kregen een kans op ontwikkeling door het behoud van walvisachtigen en de creatie van walvisreservaten.

We lijken ons in het rijtje te scharen van landen die zich niet bewust zijn van hun eigen zee aan mogelijkheden, landen die slechts een visie hebben die niet verder reikt dan de grijpwijdte van hun handen en hierdoor dankbare slachtoffers worden van manipulatie.

Ethisch

Last but not least, de ethiek…..

Het is jammer dat dit punt, ook in dit schrijven, op de laatste plaats komt te staan.

Treurig genoeg worden in de wereld van vandaag eerst zaken op hun economische waarde beoordeeld en in de tweede plaats komt het ethische aan de orde. Doch, er zullen genoeg mensen zijn, met genoeg kennis over de natuur en het karakter van de walvis, variërende van de bultrugvinvis tot de dolfijn (dolfijnen behoren tot de kleinere tandwalvissen) die het als volstrekt onacceptabel ervaren dat een walvis dertig minuten lang lijdt na aangeschoten te zijn met een harpoen die in zijn lichaam explodeert en zijn organen verwoest, waarna het nadien spartelend doodbloedt. Japan doodt nog steeds jaarlijks, onder de vlag van wetenschappelijk onderzoek 150 dwergvinvissen in het noorden van de Stille Oceaan en 440 in de zuidelijk zeeën rond Antarctica.

Het zijn fenomenale zoogdieren, die op wonderlijke wijze met elkaar communiceren en samenwerken. Zij zijn intelligent en speels en behoren daarnaast fysiek tot de meest indrukwekkende schepselen op aarde. Velen herkennen in de walvis jammer genoeg niet de speciale schoonheid die de natuur hier etaleert: intelligent leven in de vorm van een zwemmend, op een vis gelijkend zoogdier, volledig op zichzelf aangewezen, al vele miljoenen jaren reizend door de grote zeeën van onze aarde.

De dwergvinvissen die nu de nummer één van de walvisvangsten vormen, omdat de grotere soorten zo zeldzaam zijn dat je ze op zee nog zelden in significante aantallen tegenkomt, worden door deze zelfde Japanse visserij-experts de kakkerlakken van de zee genoemd. Kan de vergelijking met ongedierte op een zinnige manier verklaard worden of is dit klinkklare onzin?

Voortgang van de jacht op walvissen geniet bij Japan kennelijk zo’n hoge prioriteit, dat zij in haar verwoede pogingen om draagvlak te creëren, ook andere referentiekaders aanhaalt en daarbij zelfs niet schroomt om erg simplistische, ononderbouwde uitspraken te doen.

Conclusie

Het is al vele jaren bekend dat verscheidene Caribische naties en enkele arme West-Afrikaanse staten, zonder in hun voorgeschiedenis een significante traditie van walvisvaart te hebben, in de vergaderingen van de Internationale Walviscommissie participeren en omgekocht worden door Japan, nu het belangrijkste walvisvarende land.

Laatstgenoemde natie probeert koste wat het kost zijn gevoelig ingekrompen walvisvaartvloot, puur uit prestigieuze beweegredenen, varende te houden. De consumptie van het walvisvlees dat men was begonnen te eten na de tweede wereldoorlog is vanaf de zestiger jaren tot nu gezakt van 200.000 ton naar 4.000 ton op jaarbasis, een afname van 98% (!). Dit is niet alleen te wijten aan de uitroeiing van de walvissen en het steeds minder populair worden van het vlees, wat traditioneel niet in het dieet van de Japanner voorkwam, maar ook omdat de jonge generatie in Japan niet alleen bewust is van de fragiliteit van de oceaan en alles wat daarin leeft, maar ook omdat zij zich bewust zijn van de hoge mate aan toxische stoffen veroorzaakt door de vervuiling van de wereldzeeën die het vlees bevat.

Het is ook geen geheim wat deze Caribische landen in ruil terugkrijgen voor het geven van hun stem voor de walvisvangst: ondersteuning/deelfinanciering van hun visserijsector en persoonlijke beloning van de respectievelijke functionarissen met geld, reisjes, dure hotelkamers met of zonder kamermeisjes.

Suriname is in juli 2004 ook lid geworden van de IWC, een club die ons land USD 9.000 per jaar contributie kost; het is niet bekend of Suriname zich in het bovengenoemde lijstje positioneert of zich ook als zodanig profileert.

Tot besluit: als jonge natie dienen wij met een eigen stem te durven uiten wie en wat we zijn. Wij weten als geen ander wat onze eigen waarde, rijkdom en potentie is. We hoeven niet meer aan de leiband van anderen te lopen als het gaat om onze eigen ontwikkeling, laat staan om misleid te worden met onwetenschappelijke pseudo-argumenten, om voor de stuiptrekkingen van een uitstervende sector van één van de laatste walvisvarende naties, in het geweer te moeten komen en daardoor ons gezicht te verliezen en eigen kansen mis te lopen en te verspelen.

Als we de ware contouren van de krachten die de natuur ons eigen land gegeven heeft, mogen ontdekken en ervaren, zal hier snel een einde aan komen en zullen Surinamers bewust kiezen voor een toekomst die in natuurlijke overeenstemming is met de kracht en de aard van hun eigen land.

De lezer van dit artikel mag zelf nagaan welke keuze het best bij Suriname past.

Bronnen:
– Killer whales feeding on sea otters: 10-19-98 www1.ucsc.edu/oncampus/currents/98-99/10-19/killer.htm
– Ocean Alliance | DO WHALES COMPETE WITH HUMANS FOR FISH? www.whale.org/do-whales-compete-with-humans-for-fish/
– Do large whales have an impact on commercial fishing in the South Pacific Ocean?. Jock W. Young. Journal Of International Wildlife Law & Policy Vol. 3 , Iss. 3,2000
– The impact of whaling on the carbon cycle: why bigger was better”,A.J Pershing, www.ncbi.nlm.nih.gov>PMC2928761
– http://www.takepart.com/article/2010/06/15/japan-offers-bribes-cash-prostitutes-whaling-votes
– http://www.whalesbermuda.com/the-news/739-2010-06-20-how-the-japanese-get-votes-to-support-whaling-at-the-international-whaling-commission